Biveus indunu logu de gente disinformada e isulada. Is goi-nados “giornales” italianos nos’ant istontonados pro una pariga de dies cun custa istòria de rìere de Berlusconi e de su PD (a cuncàmbiu), cun deretas-tv e totu unu scimìngiu de faces de iscimpros permanentemente sighende-nosi fintzas in su còmodu. In su mentres, su mundu teniat àtera cosa de pensare, sèria.
Pro una borta, cust’àtera cosa de pensare est arribada a forma de gente morta, naufragada, iscarrigada in su mare, a muntones, invadende puru is prima-pàginas de custas pravdas e izvèstijas de pagu contu ki nosi turmentant a istontonadura die cun die. Gràtzias puru a sù ki at fatu su Papa ki sa sorte, bona meda, nos’at donadu oe, is goi-nados “giornales” italianos e totus is tasinantas de sa cumpangia polìticu-mediàtica dd’ant postu in prima-pàgina, cun comentos – craru – banales e comente ki fessat su fatu de crònaca de sa die.
A sa sòlita, no ischent ite nàrrere de sa cosa, ca sunt una genia de inniorantes. De sù ki sutzedit in foras de is prima-pàginas e de is tìtulos de is goi-nados “giornales” no nde tenent nemancu s’idea. Sa primu cosa ki depeus nàrrere, est ca su mundu inue bivimus s’assimbìgiat de prus a sù ki est sutzèdiu in Lampedusa ananterisero de sù ki at prenadu is televisiones in is dies de prima e de dopu de custu ochimentu de gente innocente.
Mentres ischieus cosa meda, tropu cosa, de Pitonessas e àtera burrumballa, nudda ischieus, o pagu cosa, de su tretu sighidu de milliones de persones a sceti chimbe oras de navigatzione de Casteddu, e prus pagu ancora de sù ki sutzedit a palas de s’oru’e mare nordafricanu, in su Continente inue bivet unu milliardu de persones ki ant a èssere duos milliardos aintre trint’annos. Nudda ischiemus de s’isvilupu, de s’isboddicu, de is economias africanas, de is possibilidades de interventu ki in capas eus a tènnere. Nudda. Epuru s’Africa no est ki siat atesu, e nosàteros seus, pro una parte de s’istòria nostra, africanos puru.
Is giornalistas, is polìticos, sa prus parte de sa gente est inserrada indunu monolinguismu istèricu italiota e no ischet lìgere nudda ki no siant is libros e is giornales iscritos in custa limba biddùncula e provintziale. Inue su mundu est rapresentadu comente una batalla èpica aintre Berlusconi, Alfano e unu personageddu comente a Letta, opuru si perdet su tempus a faeddare de Barracciu e primàrias regionales, prus acanta de domo.
Ma seus seguros ca prus acanta de nosàteros no ddoe siant is cosas terrìbiles e mannas ki sù ki est sutzèdiu in Lampedusa nos’amustrat in totu sa fortza issoro? Ca seus perdende su tempus nostros in cositeddas de pagu contu mentres su mundu est isfoddende is gennas de is domos nostras, e sciuscende totus custas seguràntzias piticas, mancari indunu momentu?
Candu su Rei de is Reis Kurosh, in su 500 a.C. aiat sciusciadu su Tèmpiu de Gerusaleme e ocupadu sa Fenìtzia, nemus podiat pensare, in Sardigna, ca Cartàgine fessit pighende su cuntrollu de su logu nostru pro tres sèculos, markende – pro nàrrere – una gerarkia de is tzitades ki, in Sardigna, durat oe etotu, a su mancu in parte. Totu sù ki sutzedit in su Mare nostru est cosa de domo, no balet a s’illùdere ki no ddu siat. No balet a s’illùdere ca totu s’importante pro sa vida nostra sutzedit in Pratha’e Crèsia.
Is àteros sunt nosàteros, e sceti unu logu guvernadu de gente lègia meda ke a s’Italia podet pensare ca s’Ateru si pothat cuare declarende-ddu clandestinu cun leis de si nde bregungiare, ke a sa Turco-Napolitano e a sa Bossi-Fini (ki una est sa conseguèntzia de s’àtera).
Su natzionalismu italianu, unu pagu de opereta ma sèmpere crudele cun sa gente dèbile e indifèndida, ananterisero at fatu un’àteru massacru, segundu s’abitùdine sua.
Alessandro Mongili
