Matteo Renzi est su secretàriu nou de su Pd, e no at tentu nisciuna opositzione sèria a ddu diventare. Ddi ant postu a fatu una caratza educada de is castosàuros, in fèrias de s’ofìtziu suo in calincuna fundatzionedda de sa galàssia partitocràtica, e s’est postu a fatu unu prus simpàticu de issu, ma prus pagu allutu. Duncas, at bintu.
Renzi tenet una grandu fortza, ki est s’àndala ki at pigadu e s’energia ki tenet. Passende in su mundu de sa polìtica, cun lestresa, messat a manca e a dereta amigos e alliados, e ddos acàpiat a su carru suo, kentz’e castiare tropu de inue arribant, e ite portant in buciaca.
Diferentemente de àteros, issu ischet ca pònnere in pari gente diversa kentz’e a ddi fàere s’esàmine, o a su mancu un’esàmine tropu malu, est sa mègius manera de acapiare in pari sa gente e de dda fàere traballare pro un’obietivu unitàriu. Renzi chircat a calidades sotziales e mediàticas, no tanti personales.
De sa gente sua non ddi interessat sa bravura, ma ki siant connotas in is mèdia, noos o bècios ki siant. Custa gente est atirada de su càmbiu, de sa bogada de is bècios e de nde pigare su postu. Sigomente is polìticos giòvanos sunt abramidos, custu donat a sa truma rentziana un’inèrtzia, unu “momentum” – narant is americanos – ca paret s’aundamentu de Terranoa de comente non si podet firmare.
Si Renzi atrivit, atrivit pro impressionare is bècios, pro ddos fàere timire, e pro aparèssere in is
mèdia. Totu is primos sinnos de Renzi andant in custu sentidu. S’acordu a is sete de mangianu, s’arribu in trenu, sù de si nde andare arreu kentze scorta, cundunu taxi, o a pee. Cuddu atrivit a ddos atacare in dònnia cosa, e giàe at naradu ca no ddos at a candidare a is europeas.
Sa debilesa de Renzi est sa pagu cumpetèntzia. Sa secreteria de su PD ki nde est essende fiat mediocre meda (mègius a non ddos regordare tropu, cudda tropa de acotzados) ma sa noa at a èssere mediocre puru. Mancari prus “giòvana” e cun ideas interessantes, ma impreparada a s’in prus. Animales prontos pro is talk-show.
Su problema no est tanti de Renzi, ma s’assèntzia, comente si narat, de una classe dirigente ki siat de livellu internatzionale in custu logu (e in Sardigna puru). Su problema est ca kine sèberat a is “responsàbiles” no tenet nemancu idea de cale siat su livellu internatzionale ca a die de oe tocat a tènnere pro afrontare is problemas, ki sunt internatzionales.
Crèschidu a quitz televisivos e a Ballarò, Renzi est unu provintziale, unu biddùnculu, unu ki no istùdiat, e duncas unu ki andat bene pro s’Itàlia, e ki dd’at a acumpangiare indun’atru tretu face a una decadèntzia sempre prus manna. E faet timire s’entusiasmu suo pro retzetas fàtziles, copiadas dae ìs de Blair, ideas scadias e ki nosi ant batidu a custu disastru. Cosas ki andant bene pro faeddare indunu talk-show, ma non pro nde essire de una crisi de istrutura.
Alessandro Mongili
