«And then one day you find fifty years have got behind you». Diat bastare sa mudada de una paràula, de su nùmeru ten de custu versu galanu cantadu dae Richard Wright in su primu bridge de Time, pro istèrrere su contu de una prenda chi de motivos de chistionu nde tenet a tramafilu in cada surcu de vinile. Ma sigomente oe ruent sos 50 annos dae sa prima essida de The Dark Side of the Moon, tando est pretzisu a moveremus da sa tzàchida marcadora de sos rellògios de cussa cantzone, dae su cuntzetu matessi de time, de tempus.
Tzertu, non b’aiat bisòngiu de custa tzifra tunda pro cumprèndere su valore artìsticu resistente, immortale, eternu de su de oto discos de sos Pink Floyd. Ca semus faeddende de un’album cun prus de 45 milliones de còpias bèndidas peri su mundu in totu custos annos e cun 741 chidas de permanèntzia fissa in sa classìfica de Billboard (est a nàrrere finas a su 1988).
Ma est unu traguardu chi Roger Waters, David Gilmour e Nick Mason bident oe cun sos ogros issoro, babbos ditzosos de custa criadura chi, mancari bia e in possa, est comente chi nascat a nou cada borta chi falat sa puntina.
The Dark Side of the Moon ismesat a manera perfeta sas mègius produtziones issoro intre s’alfa de The Piper at the Gates of Dawn (essidu ses annos in antis) e s’omega de The Wall (essidu ses annos a pustis). E ismesende cussutempus, s’albumsi mustrat comente partziabbas definitivu intre duas fases de su grupu: sa prima aberta dae sos biàgios fatos cun Syd Barrett e sighida carchi album a pustis; sa segunda serrada cun su monopòliu cumpositivu de Waters.
Essit a campu, duncas, sa mègius e sa prus rafinada bena creativa de su colletivu britànnicu chi su formadu de su 33 giros, a mala gana, truncat in duas partes: dae Speak to me / Breathe a The Great Gig in the Sky a un’ala e dae Money a Eclipse a s’àtera.Ma sas duas caras de s’album sunt truncadas finamentas a livellu cuntzetuale, cun su primu ladus prus “psicològicu” e su segundu prus “sotziològicu”.
Su tocheddu de unu coro faeddende·nos antìtzipat s’esplosione tzichirriada e pàsida de su respiru cussentziosu a pustis («Breathe in the air, don’t be afraid to care»); sa cursa a fòddidas (s’istrumentale On the Run) in pare cun su tempus colende («Waiting for someone or something to show you the way») preparat s’òmine a s’ora de nche lòmpere a sas àeras cun pagos faeddos disafiende sa morte in antis de sos vocalizos de Clare Torry («And I am not frightened of dying. Any time will do, I don’t mind!»).
Sonos de dinare aberint imbetzes s’àidu a sa segunda cara, belle narende·nos chi dae cue naschent sos males de su mundu. E difatis, cun Us and Them, Waters iscriet de gherra, cosa de custostempos e allega chi galu marcat diferèntzias intre su bassista e Gilmour in contu de Ucraina. E curiosa est sa letura de custu chertu atuale intre sos duos si movimus dae su testu de tando («Me and you, God only knows, it’s not what we would choose to do») o puru dae sa cantzone a pustis, semper faeddende de sas dificultades de sos sèberos (Any colour you like).
Sa parèntesi “barrettiana” de Brain Damage («The lunatic is in my head»)est su chi bi cheret pro eclissare cantu b’at cun s’ùrtima e anafòrica trata de custu caminu («…and all that you…») e cun una boghe chi rinnovat su tocheddu cardìacu narande·nos a ghisa de metàfora chi «a beru non b’at cara iscurigosa de luna, a beru iscurigosu est totu cantu» («There is no dark side of the moon really. Matter of fact it’s all dark»).
Naradu custu, de agiudu est a nos pregontare cale siat sa cara iscurigosa de custu discu? De agiudu est a nos pregontare cale siat sa cara iscurigosa de sa vida nostra? Forsis chi emmo, forsis chi nono. Su chi contat est chi su tempus, pagu o meda chi siat, bi l’amus. Sa colunna sonora su matessi.
Mauro Piredda
