Su 10 de mese de idas de su 1926 a s’iscritora sarda Gràssia Deledda dd’ant donadu su prèmiu Nobel pro sa literadura. E pròpiu oe nos faghet praghere a faeddare de su libru “Un’amicizia nuorese”, una regorta de lìteras privadas tra Gràssia Deledda e s’amigu suo Pietro Ganga. S’editzione, imprentada dae Rubettino e de s’Isre, Istitutu Superiore Etnogràficu de sa Sardigna, est a incuru de sa professora Giovanna Cerina chi ddoe aiat traballadu giai deghe annos a como e dae Piero Mura, istudiosu e espertu de sa fìgura de Gràssia Deledda. Sa regorta no est manna meda: is lìteras, iscritas dae su 1898 a su 1905, sunt pruschetotu de Gràssia, invècias is de Pietro Ganga sunt sceti tres ca is àteras no ddas ant agatadas. Ma sa cosa de importu est chi is lìteras aberint una ventana in sa vida de s’iscritora, in is annos in ue si faghet a sposa cun Palmiro Madesani, si nche andat a bìvere a Roma a pustis de sa coja e tenet unu fìgiu. Sunt is annos in ue Gràssia dae fèmina giòvana s’est mudende in iscritora chi càstiat a foras de is làcanas de sa Sardigna cun una mirada noa a su mundu e a su mundu literàriu. Gràssia e Pietro fiant amigos de pitzocheddos e s’amistade insoro, nàschida e crèschida in Nùgoro, s’est ammanniada in su tempus mancari chi sa vida ddos apat tentos a tesu. Gràssia Deledda su chi aiat imparadu, dd’aiat fatu totu a sa sola, istudiende pro contu suo e in Pietro, s’amigu suo istimadu, chi invècias aiat pigadu sa làurea in s’Universidade de Nàpoli, agataiat una mitza de cultura, unu ponte chi ddi permitiat de tènnere una relata cun àteras fainas literàrias e duncas un’ispera pro s’ispèddiu suo de iscrìere. In is lìteras, in prus de meledos privados e de cunfidàntzia, nde essint a pìgiu tretos chi agatamus in is prus romanzos famados de s’iscritora, tretos comente a su disìgiu de si nd’iscabùllere dae òbligos dependentes dae una cultura de orìgine e sa gana de s’emantzipare, comente a s’amore pro sa terra sua e mescamente sa nostalgia pro is logos de sa pitzinnia, is dudas de una vida chi punnat a su benidore ma a bortas timet de làssare su tempus passadu e su connotu, comente a sa fortza de una fèmina chi de seguru no s’incrubat che canna a bentu.
Manuela Ennas
