In custa arbèschida de istajone-ponte intre s’ierru-ma-non-meda e s’istiu-baddu-comente, est su cuntzetu matessi de pons chi si nch’isterret in s’agenda de sos bandidores de noas de custos tretos. Ma b’at ponte e ponte.
Su ponte Ganzirri – Cannitello. Su primu pertocat s’infrastrutura de ingegneria tzivile chi diat dèvere aunire Sìtzilia e Calàbria. Tres chilòmetros e barda pro ses carregiadas e duos binàrios; un’andalitorra iònicu-tirrènicu pro veturas e trenos. Pro custu su Cussìgiu de sos ministros at aprovadu su decretu chi torrat a bida sa sotziedade “Stretto di Messina” Spa chi pongeint in licuidatzione 10 annos a como a pustis de sos sèberos de s’esecutivu Monti. Si faeddat de vantàgios e b’at chie narat chi cherent iscumproados, finamentas movende dae su gastu chi b’at bòlere e chi nche colat sos oto milliardos de èuros. Si faeddat finamentas de sas dificultades in contu de campada ùnica e de is arriscos sìsmicos. Ma, mescamente, a su presente si faeddat ebbia e nemmancu pro mèdiu de cunferèntzias de imprenta. Ca fintzas su decretu dd’ant aprovadu “salvo intese”.
Su ponte Roma – Parigi. Su ponte chi b’amus a su presente, e chi ritzu abarrat, est però un’infrastrutura de ingegneria costitutzionale chi aunit Roma cun Parigi in contu de polìticas de traballu. In Roma sa riforma fiscale dd’at a istèrrere su Guvernu pro mèdiu de lege dèlega e de decretu legislativu. «S’esertzìtziu de sa funtzione legislativa non podet èssere delegada a su Guvernu si non cun determinatzione de printzìpios e critèrios diretivos e petzi pro unu tempus limitadu e pro ogetos definidos» (artìculu 76 de sa Costitutzione). In Parigi sa riforma de sas pensiones l’ant aprovada sena su votu parlamentare. «Su Primu ministru podet, a pustis de deliberatzione de su Cussìgiu de sos ministros, assùmere sa responsabilidade de su Guvernu cara a s’Assemblea natzionale pro su votu de unu progetu de lege in contu de finàntzias o de finantziamentu de sa seguresa sotziale» (artìculu 49.3 de sa Constitution). Totu a norma? Emmo. Cunvergèntzias presidentzialistas? L’amus a bìdere.
Su ponte Rìmini – Parigi. Si in sa matessi die Roma e Parigi ant disinnadu de limitare su ruolu de sos Parlamentos issoro, in su matessi tempus de abbolotu sotziale peri sas carreras de Frantza e in Place de la Discorde, sa Cgil est acumprende a sa fase cungressuale sua cun s’addòbiu de Rìmini. Ma in cue paret chi non b’apat fràigos de ingegneria sindacale cun is cumpàngios frantzesos (agigheddu prus atzudos) in contu de isciòperos, de prataformas rivendicativas, de mètodos de cumbata. Su ponte chi Landini est faghende – de ingegneria eletorale – est su chi diat dèvere aunire is opositziones. Finamentas pro mèdiu de unu talk-show in intro de cungressu chi at dadu continuidade a sa foto fiorentina (cun su segretàriu Cgil in mesu a sa neo segretària dem e a sa ghia de sos pentisteddados) e chi at marcadu sas diferèntzias cun Calenda. Su chi Landini cheret est su ponte Conte-Schlein pro chi b’apat unu guvernu nou a pustis de Meloni; unu guvernu amigu pro chi mancu un’isciòperu a s’italiana b’apat.
Su ponte mediterràneu. S’àteru ponte chi non b’est pertocat su chi diat pòdere sarvare sas vidas chi cun atza disafiant is perìgulos de su mare nostrum. Ca, ponte o non ponte, sa gente movet si devet mòvere e non bastat a nàrrere, dae inoghe, chi no ddu devent fàghere. Ca si lu faghent sena garantzias de vida est ca cussu ebbia podent. A su presente s’ùnicu fràigu est unu muru e s’ingegneria populista est sa chi at cumandadu trumas de maniales contra a chie istat peus de nois. E totu custu sena pigare in cunsideru s’ingegneria burocràtica dae ue brotant sos “decretos flussos” chi serbint a nde regularizare unu pagu intre sos giai lòmpidos (ca non podet èssere prassi sa de assùmere dae tesu intre Cpi, isportellos immigratzione, prefeturas, nulla osta, ufìtzios de rapresentàntzia diplomàtica, vistos etc…) e a lassare clandestinos totu sos àteros.
Su ponte etimològicu. Si amus comintzadu narende chi b’at ponte e ponte, la diamus pòdere serrare cunfirmende chi non totus pontìficant che pare. Ca ddoe at chie fintzas chie lu faghet contra a s’ingegneria etimològica e a sos faeddos de chie s’atzione pontificatòria dda tenet in su nùmene suo: su paba, su pontĭfex. Forsis però no est a Frantziscu chi devimus chircare, ma a Pio VII in su “Marchese del Grillo” de Alberto Sordi cando narat «la giustizia non è di questo mondo, ma dell’altro». Amen.+
Mauro Piredda
