Est ladinu chi custa rubrica mi permitit de connòschere mègius personàgios de importu comente iscritores, atores, personas chi ant fatu s’istòria comente semus acostumados a nàrrere. Ma est fintzas beru chi m’incapitat de chistionare paris cun personàgios nàschidos de s’imbentu de autores chi, mancari nodidos, dd’acabbant pro iscumpàrrere a palas de sa fama de is personàgios chi ant imbentadu. Custa borta mi so spòndida in Frantza pro adobiare a Maurice Leblanc, unu giornalista e iscritore, chi sighende is fainas e is acontèssios de Alexandre Marius Jacob, unu giòvanu anàrchicu cundannadu pro una sèrie de furas in sa Frantza postvitoriana, at donadu vida a unu de is furones prus famados de sa literadura, chi at agatadu medas amantiosos in su pùblicu de is letores finas de cando sunt essidos is primos contos in su 1905. E difatis issu etotu m’at cunsigiadu de chistionare cun su personàgiu suo. Connotu comente “Furone gentilòmine”, mancari no esseret su primu de custa genia de furones, at tentu una fama chi ancora oe, a pustis de unu sèculu, sighit a crèschere, pro ite ca is fainas suas nde benint de s’abbistesa sua e non de sa sorte o de is tzircustàntzias petzi. E duncas b’at pagu de isballiare, est issu, Arsenio Lupin.
Salude Arsenio, ite novas?
Salude a tie…Totu bene, mescamente cando so in cumpangia de una fèmina…
Eh, gei l’isco chi in prus de gentilòmine ses puru unu feminàrgiu…
Ahaha…Feminàrgiu deo? Deo non tèngio curpas, sunt issas chi mi benint avatu. Deo so nòbile de coro, nointames nàrgiant de mene chi so unu criminale.
Chi ses ammajadore no est fàula…Ma cumentza a nos contare de tue, si cheres…
Comente fias narende tue so nàschidu de s’imbentu de unu iscritore frantzesu, Maurice Leblanc. Aiat inghitzadu cun contos curtzos ma bellu a bellu is aventuras meas fiant semper prus stravanadas e aiant pigadu formas diferentes e dd’apo acabbada a intro de fumetos, de romanzos e de pellìculas. De seguru s’ispiratzione dd’aiat tenta sighende is aventuras de custu giòvanu chi furaiat a is nòbiles, a is ricos, pro agiudare su movimentu anàrchicu contras a is ingiustìtzias sotzialis.
Calicunu però narat chi Leblanc apat pigadu ispiratzione de un’àteru personàgiu famadu pro isvilupare sa figura de Lupin …
Sissi, narant chi siat Sherlock Holmes. Arthur Conan Doyle fiat unu contemporàneu de Leblanc e, paris cun Edgar Allan Poe, benit cunsideradu s’inghitzadore de cussu gènere politziescu. Pro custa resone difatis m’ant fintzas cunsideradu comente sa versione antagonista frantzesa de Holmes. In unu contu de Leblanc de su 1983, intituladu “Arsène Lupin contre Herlock Sholmes: Sa Dame Blonde”, deo e Holmes semus unu contras a s’àteru e nos pigamus a corfos de ingegnu, de furbidade e malìscia. E giai in cue faghet a cumprèndere su naturale meu.
E comente est custu naturale?
Una de is caraterìsticas meas est de seguru de èssere geniale, e mudestu puru, ahahah! E so gasi in totu is crìmines meos, e mi praghet a ddos cundire cun cuddu sentidu de umorismu chi mi faghet pàrrere comente chi pro mene furare no siat àteru chi unu giogu, un’aina pro nche passare su tempus. Finas is iscòntrios cun is antagonistas chirco de ddos ammoltighinare, ca ddos leo a befa ma semper pro rìere, non pro malesa. Tue pensa a cantu est ispassiosa sa relata chi tèngio cun s’ispetore Garimard. Mancari issu siat bonu meda in is averiguamentos, si ddu depo reconnòschere, deo renèsso semper a nd’essire francu, gràtzias a custa punna mea pro sa fura, a s’abilidade in is artes martziales puru, mescamente su jujitsu, chi m’ant permìtidu de mi pònnere in salvu prus de una borta.
Ses semper istadu contras a sa violèntzia, tue?
Chi mi depo defensare gei l’isco fàghere ma so semper istadu contras a sa violèntzia. Prefèrgio s’abbistesa, s’astùssia, prefèrgio a bìnchere cun sa mente. Deo so un’òmine elegante, mi praghet a bestire elegante, a m’ategiare comente un’aristocràticu de gustos fines. E in prus apo semper giogadu cun sa bisura mea, non petzi bestiris ma fintzas trasformende sa faci, sa barba, is pilos, sa boghe. Ma so semper istadu atentzionadu a non traìghere s’animu de cussu gentilòmine chi so. Chi bi pensas bene, cando mi ddoe pòngio, is furas meas sunt semper de òperas de arte de unu tzertu livellu, no est chi siant cositedda! Deo ddas disìgio naramus in manera genuina, pro unu pràghere personale, pro mi prenare sa vida de bellesa.
Ite nde pensas de is àteros Lupin chi sunt bènnidos a pustis de tue?
Su primu, s’originale tenet semper carchi cosa in prus, un’ammaju chi is àteros non lompent a tènnere, semper mudestamente. Però chi ses pensende a cussu Lupen, su de tres, a giacheta ruja, cussu est nebode meu. Est de gabale… Portat meda de mene, mancari su pùblicu frantzesu non dd’apat mai istimadu meda, comente chi si siat intèndidu traighidu. Ma Lupin III est unu personàgiu manga nàschidu de s’imbentu de Monkey Punch (pseudònimu de Kazuhiko Kato). Sa primu borta fiat essidu su de 10 austu de su 1967 in sa rivista Weekly Manga Action e a pustis de tres annos nd’aiant fatu fintzas una sèrie animada. Deo ddu sighia de a tesu, craru chi is tempos fiant mudende e sa gente puru chi sghit is aventuras est diferente, cheret àteru. Mi nd’arregordu chi apustis de is primos episòdios, però, is produtores nch’aiant bogadu a su regista Ōsumi e aiant afidau sa regia a Miyazaki eTakahata, chi dd’ant donadu naramus unos cantos de piessignos prus ispetziales e difatis su resurtadu est istada una sèrie chi no acabbat de ispantare. Creo de m’intèndere orgolliosu de custu nebode…
Issu puru in contu de fèminas…
Ello, bida dd’as a Fujiko? Unu bellu agiudu s’est agatadu…Mancari de is fèminas comente a issa no est chi fatzat a si fidare meda meda, ca sa bellesa, a bortas, est una trampa manna…Est berus chi dda chircamus in totue, ma in sa vida tocat lassare ghiare a s’abbistesa. Asinuncas deo non dia èssere inoghe a nde faeddare.
Ti torro gràtzias e ti nche lasso andare. Ite ses cuncordende de furare immoe?
Mi dia pràghere a tènnere una cosa chi s’agatat in Sardigna…Manna, de perda…
Insaras nos tocat de abarrare atentos
Amus a bìdere…
Manuela Ennas
