Ti narant a no ddos criticare, a ìs de su PD, ca a sinunca “ofendes s’eletoradu de is primàrias”. Sa die a pustis, tanti, nci pensant issos etotu a dd’ofèndere in calechisiat manera, a s’eletoradu cosa issoro. Però s’onore est salvu ca no ddos ant criticados…
In Sardigna, a bortas, cìrculant ideas stranas. Sa prima, est ca is Sardos siant “invidiosos”. Duncas, si crìticas, ses “invidiosu”, fengosu. De ite? No si cumprendet. Ma si su problema fessit, esseret, sù de ddas ammìtere, de ddas atrogare, a is crìticas? E mancari de ddas respùndere.
Segundu a mie, su problema est ca in Sardigna sa gente, e massimamente aintre de is polìticos, no benent de is tzitades ma dae is biddas. Tando, tenent un’idea de s’imàgine pùbrica prus onorosa de is tzitades.
Sa crìtica, in is biddas, podet èssere devastante e iscrantiosa, proite pertocat a s’idea chi totus si fàghent de una pessone. Sa gente est abituada a ddas timire ca costant, e podent emarginare e ti fàghere sunfrire. Ma diasi no est in is tzitades, inue sa gente est prus abituada a s’atopiare cun is àteros chen’a ddos connòschere cumpletamente, a fàghere cosa cun àtera gente chena a cumpartzire sa vida cun issos. A bìculos e a partes.
In sa tzitade, sa crìtica est duncas partziale, no arribat a cundennare una pessone in s’interesa cosa sua, no ddi tocat a s’ànima, ma de prus a sa faina, a sù chi faghet. E unu si nde podet frigare. E mancari totus in pari si podent assusare, megiorare.
E imoe, criticade-mì ca seo contra de is biddas (intendemus-sinde, no est berus!). Seo prontu.
Alessandro Mongili
