Su coghineri Andreini serrat su ristorante cosa sua in S’Alighera pro nde obèrrere unu in Mosca chi at a fàere una coghina innovadora meda: “«Mozzarella di bufala, cannoli, ribollita. E piace molto il riso, ancor di più della pasta». Il piatto più richiesto? «Il risotto alla
milanese con ossobuco»” (Corriere della sera). Intamis, invecis de èssere cuntentu de passare de una pratza minore ke a S’Alighera a una metròpoli globale ke a Mosca, su coghineri ponet nèulu e narat ca sa curpa est de is Sardos chi no ddi praghet sa coghina chi no siat
“traditzionale”.
Andat bene, biemus. Prima de totu, tanti pro nàrrere, s’hotel “Nacional'” no s’agatat in sa Pratza Ruja ma in sa Pratza de su Manègiu (in s’edade soviètica si naraiat “Pratza de s’Anniversàriu de Chimbanta de sa Grandu Revolutzione Sotzialista de Santugàine”, ma como dd’ant acurtzadu, su nòmine, e gràtzias a Deus), e no paret, su menù moscovita, una cosa de tzerriare a sa grandu novidade.
Segundu, chie bivet in Casteddu, ma in àteru logu puru de Sardigna, già dd’ischet ca a is Sardos praghet, e agradat meda puru, de
mandigare cosa agena. In Casteddu ddoe ant ristorantes fusion como (sardu-asiàticu), ma dae a su mancu deghe annos o prus si podet papare toscanu, persianu, cinesu, orientale. A sa gente ddi praghet meda puru. Duncas su coghineri Andreini est narende tontesas. E però custa idea funtzionat e is giornalistas (ca su Segnore ddos iscraret) isparant tìtulos impressionantes. Certu, is Sardos sunt
“traditzionalistas” in sa mesa puru…
Su sutzessu de custa idea de su ristoradore est ca est unu pregiudìtziu chi biet a is Sardos che conservadores incallidos, arretrados e acapiados a “su connotu”. Custa est s’idea de su colonizadore, e custa, comente indunu giogu de ispigros, est s’idea chi is Sardos auto-colonizados tenent de issos etotu. Cando ddoe at unu problema, in Sardigna, seguru ca chircat sa curpa a sa “sardidade”, o a ‘”identidade” cosa nostra. Chi no esseret una tragèdia, diat èssere una tonteria a nde arrìere totus in pare.
Alessandro Mongili