Sa dimissione de Beneitu ‘XVI dae sa cadrea de Santu Pedru ispantat, ispramat, atzicat, e faghet isperare puru. Est una faina chi est difìtzile a interpretare ma chi pertocat profundamente a chie est nàschidu e crèschidu aintre sa cultura catòlica. Est a nàrrere a totus noisàteros.
Ddoe at un’ufìtziu, su Papadu, e ddoe at un’òmine, Josef Ràtzinger. S’òmine intrat in s’ufìtziu, ddi cambiant su nòmine, totus ddu pensant comente sende sa pròpiu cosa issu e s’ufìtziu fintzas a sa tumba, e a s’imbesse s’òmine nde besset de s’ufìtziu, torrat a pigare su nòmine betzu, e a s’ufìtziu si nch’artziat un’àteru òmine. Mancu chi fessat su Presidente de sa Regione.
S’ufìtziu. Aintre s’illusione assolutista e su presente murigrista, su Papadu alluet su bisu de s’òmine normale. A mie m’arregordat sa Corte de Bisàntziu cando s’Impèriu si nde fiat acabadu e totu is terras suas fiant in manu Otomana, opuru de àteru poderiu. E però in Costantinòpule sighiant sèmpere, a Corte, dònnia die, su Libru de is Cerimònias de Antine de XI Porfirogènitu, mi parret. Oe, is crèsias sunt boidas, is preìderos betzos e abramidos de cosa proibida, sa dotrina luntana de sa vida, is Missas isbeliadas, sa gente chirkende àteru caminu, o isperende ca sa Crèsia betza si nde torret a ischidare, ma is Sennores Cardinales sighint in sa litania de is Santos inserrende-sinde in sa Capella Sistina.
S’òmine. Josef Ràtzinger, su medievista, su teòlogu, su Papa, su tedescu, su gaffeur, su cunservadore, sù carriadu de oro bistende-sinde, ite totu ddi est bènnidu a conca in custas dies? Narasi-ddu, nara-ddu a su mancu a calincunu serbidoreddu de sa Càmara pontifìtzia ca ddu iscòviet a sa lestra, ca nos’interessat.Ses dèbile de fortza e de pensamentu, comente as naradu in latinu in face a is Cardinales e a is mèdia de totu su mundu? Opuru no nde podias prus de Bertone? Disìgias a pregare e a istudiare invecias de passare su tempus a retzire gente che a Monti? Noisàteros già semus prontos a ti cumprèndere. Però, o su Papa bessende-tinde, dona-nosi calincuna spiegatzione, ca a sinunca nc’abarramus male meda! S’òmine, già dd’isches, tenet bisòngiu de sentidu.
