A pustis de ai traballau giai impari in su colletivu de autoris “Scrittori da palco” Flavio Soriga, cun s’alentu de sa fueddadura sua e Renzo Cugis, cun sa ghitarra a coddu, funt portendi in scena unu spetàculu spantosu chi pertocat sa Sardìnnia in unu biaxi assentau intra de mùsica, lìngua sarda, ammentus, arrexonus e ironia. “Sardi della pianura” est una forma de intertenimentu teatrali e musicali spassiosa e a su matessi tempus funguda, chi fait arriri e fait meledai, chi parit lèbia e invècias tenit s’atza de essi sintzilla e de nai is cosas comenti funt. Is duus artistas ligint, rètzitant, sonant e cantant cun stilis diferentis ma sèmpiri in su tretu, in s’àndala de custa Sardìnnia chi est su tzentru insoru. Ammajant su pùbricu passendi de contus stravanaus a sa filera de pregiudìtzius asuba de is sardus, pregiudìtzius nostus etotu e is chi tenint is continentalis in contu de sa vida in Sardìnnia, arrexonendi de ita bollat nai a essi e a s’intendi sardus candu biveus innoi e candu invècias seus disterraus atesu, de comenti pesànt is fillus prima e de comenti oi siat mudadu s’annèstriu, de sa moda totu noba de biaxai e de comenti is sardus unu tempus timessint a si movi de domu.
E ancora de is diferèntzias intra de folclore e abbisòngiu de modernidadi, cun is nodas de Gambale twist de is Barritas e cussas de Nobari nosus de is Banda Beni chi naraus ant scerau un’època de giambamentu o su rìtimu de CountryMan chi su cantanti Randagiu Sardu at dedicau a sa vida in su sartu. No parit berus comenti in un’ora e mesu de spetàculu Flavio e Renzo, unu pagu scialendi e unu pagu murrungendi, arrennèsciant a chistionai fintzas de totu is cuntierras apitzus de sa lìngua sarda, de cussa volontadi de si bolli cumprendi a pari de susu a giossu e de cussa strollichèntzia invècias de ponni làcanas me is fueddadas de una bidda e s’àtera.
No ddoi at unu fueddu chena de contivìgiu, est totu un’echilìbriu abistu innui est fàtzili a si ddoi agatai comenti castiendi-sì in unu sprigu, in unu giogu artu e literàriu ma chena de retòrica, cun un’ograda individuali ma cun unu sentidu forti de comunidadi. Custa prana chi arremonant, su Campidanu, si fait logu nodiu po acostai e cunfrontai is esperièntzias insoru, logu de innui partiri e a innui torrai po essi a dònnia manera boxi e parti de custu mundu chi currit a lestru e si lassat agoa, fintzas a candu no eus a carculai beni beni sa prenda chi s’est tocada a essi fillus de custa terra.
Manuela Ennas
