Ddoe fiat unu tempus inue pro totus is comunistas fiat sagradu unu libru ki si naràat “Breve cursu de istòria de su PC(b)R” (ki keriat nàrrere partidu comunista bolscevicu de totu sa Rùssia, su nòmine antigu de su PCUS) inue ddoe fiant totus is respustas a totus is preguntas.
Imoe su tempus est un’àteru, no tenet nudda de eròicu. Como is “breves cursos” nosi ddos donant is giornales, contende-nosi is istorieddas de is polìticos nostros. Su contu de custas dies est sù de s’indàgine de sa giustìtzia de s’impreu ki is cunsigeris regionales faghiant de su dinari postu pro ddu spendere in afàrios polìticos. Unu si imàginat duncas cunvènnios, kircas pro iscrìere mègius is leis, pigada de materiales vàrios, ec.
Ddoe fiat unu tempus, custa borta pagu tempus faet, ca a is polìticos ddos connoschias ke una tribù diversa de comente si bistiant e de comente kistionàant. Pro nàrrere, su loden e su tzigarru toscanu fadiant su sindicalista e su polìticu “de manca”. Ddos bidias in s’aeroportu andendi in pari in Roma (logu clàssicu) e fiant totus aici. Intendias is kistionos issoro e fiat totu un’italianu “in punta’e frokita” e, a ddu nàrrere a manera franca, “involuto”, e su foeddu su prus usadu fiat “facciamo un tavolo”.
Incue puru bidias s’ànsia de si distìnghere, s’ànsia de apartènnere a una truma privilegiada, superiore, ki beniat de s’avanguàrdia de leninista memòria, de èssere su mègius insoma, ìs ki podiant si sètzere in càtedra e imparare a is àteros su giustu.
Su berlusconismu at propostu, impostu, e sdoganadu una manera de si distìnghere prus in lìnea cun su lussu de massa ki in custos ùrtimos annos at ispintu unu muntoni de gente a no tènnere àsiu ki no tenet unu tzintu Gucci o cosas aici, mancari depat s’obèrrere una rata in calincuna finantziària.
S’anàlisi de is ispesas de is onorevoleddos regionales nosi ponet ananti de un’antropologia polìtica noa. Abramidos de Mont-Blanc, de Rolex, de festas a scioru, e de “sac” Louis Vuitton is onorevoleddas. Custu càmbiu si bidiat a destra e a manca. Is chi cumandàant, in Itàlia, in s’era berlusconiana, fiant visibilmente diversos de is ki cumandàant in is ateros paisos ocidentales.
Unu consumu aparentziosu (“conspicuous consumption”) ki impreat ke a sinnos de distintzione ìs prus banales, ìs ki impreant is arrikidos, totus is ki bolent amustrare de èssere ìs ki non sunt, e ìs ki non ant a pòdere èssere mai. Sù ki ddi paret a ìs ki sunt in foras sa cosa ki depet tènnere unu ki est aintro. Ant pensadu de manera drolla ca pro apartènnere a s’élite s’ùnicu puntu de vista fiat sù de su dinari ki portant in buciaca. Is polìticos italianos ddos bidias luegus, infatis, cun is bistires ki teniant, e is relògios, e totu su cuncordu “a scioru”. Ddu bidias sùbitu ca sa seriedade no ddos interessàat e ca, miskinos, s’élite bera ddos grisàat e ddos teniat atesu de is logos ki contàant, e ki, fortzis, contant de a berus.
Duncas, semus passados de sa distintzione amustrada cun sinnos ki ti faent bìere ca apartenis a unu grupu de is mègius intelletuales a una ki funtzionat (funtzionàat?) pro su “scioru” in Pratza’e Crèsia o in logu de oreri casteddaju. Insoma, de su castosàuru a su preogu arrichidu. Pitica sa tristura!
Alessandro Mongili
